Oss

Karate wa yu no gotoshi taezu netsudo wo ataezareba moto no mizu ni kaeru
El Karate es como el agua que hierve, si no lo calientas constantemente se enfriará

Funakoshi Gichin

Mi sensei me ha enseñado a respetar a quien está delante, a huir de peleas y zarzas; me ha mostrado el camino del DO, que es bien largo. Tengo la sensación de que acabo de empezar, a pesar de los años que el karate lleva formando parte de mi vida..

Mi sensei me ha enseñado a comprenderme un poco mejor, a  ser mejor persona, dentro de esa ventisca de sensaciones que te crean los examenes de grado, algún campeonato caprichoso o mis propias inseguridades. Las he mostrado todas en el tatami. Y he llorado, reido, gritado. Pero sobre todo, he sentido.

 Bizimodu berria berreraiki behar izan dut Santiagon, egunerokotasun batzuei heldu.

Karatea ez da aisialdi soila, karateak bizitzeko modua dakar harekin batera. Santiagon bilaketari ekin nion eta "Karate ITKF Chile" topatu nuen; eskola berekoak, biak Shotokan. Animatu, eta klaseetara etortzen hasi nintzen. 

Ezin nintzen konparazio tranpatietan erori, nork bere bidea baitauka, ez beste inorena. Ni handik harago joan naiz eta kide berri bakoitzari, senseiari, bereziki, bere alderik onena deskubritu nahi izan diet. Sorpresarik sorpresa nabil tatamian, eta sorpresa haietan nire gorputza gehiago deskubrituz noa. Jarrera, mugimendua...hain dira gauza ttipiak....baina hain dira garrantzitsuak ere gorputzak, arimak eta indarrak bat egin ahal izateko.

Klase ederra jaso dut gaurkoan sensei Jorgensenengandik, kanadiarra, bera. Arnasa, kolpeak, energia...eta sekretu berriak poltsikora.

YO BENDIGO MI SEXO

Me ha revuelto un poquito las entrañas, me ha robado sonrisas...también me ha enojado...pero sobre todo me ha encendido una llamita, otra de las muchas luces que las mujeres guardamos en penumbra...

Emakume iraultzaileak dira Gioconda Belliren " El país de las mujeres" liburuko protagonistak. Emakume lirainak, itsusiak; argalak eta lodiak. Emakume azkarrak eta biziak. Kirolariak batzuk, kafezaleak bestetzuk. Emakume erretzaileak, urduriak. Emakume ziurrak eta beldurtiak..

Bada, gizonezkoen besapetik alde egitea erabakitzen duten emakumeak dira. Hausteskundeak irabazi eta emakumez osaturiko gobernua sortuko da Faguasen, gobernu  ginokratikoa, zehatzago. Gizonak etxeko-gizon bilakatuko dira...(kasu, soldatapean, ez egungo emakume gehienak dauden egoeran).

Haiek ulertu dute gizonek nekez laguntzen dietela ezertan; gizonak beti zelatan dabiltza, beti apaiz, osaba edo aitaren rola dute subkonszientean pizturik. Emakumeek haien espazioa aldarrikatzen dute, imaginarium berria eraikitzeko aukera. Ez dezagun ahantz urte asko direla, gehiegi, botereak gizon aurpegia duela; ez dezagun ahantz urte haietan guztietan gizonek ez digutela emakumeoi geuri dagokigun lekuan bizitzen utzi. Berdintasuna, ezberdintasuna... orri zikinak baino ez dira izan. Gizonek gizonezkoentzako mundua eratu dute, emakumeak pelikularen osagarri dira. Geure munduaren alde matxinatzen garenean, ordea, erotismoaren jabeak garela sinisten dugunean, erotismoa eta emakumea, biak parez-pare, gaitsezten dituzte, beldurti. KOntzeptu zikina dela uste dute askok eta askok, baina erotismoa bada bizitzaren adierazlerik gozagarriena. Erotismoaren atzean maitasuna dago, eta bizitza. Ezinbesteko baldintzak edozein komunitateren biziraupenean.

Fikziozko ( zoritxarrez....) arau berriak deskubritu ditut, emakumeagoak. Emakumeak emakume eta jabe. Emakume eta ama, zaindari, jakintsu.

Hurrengo urratsa, liburuetatik irten eta gure errealitatera jauzi egitea izango da. Izango al da!

" A las mujeres no les mostraban a la Virginia Woolf como referencia ( era loca, se suicidó), ni a la Jane Fonda, ni a Berthe Morisot, Flora Tristán (..)Podían ser brillantes pero lo eran por desadaptadas, porque algo no andaba bien en sus vidas. ( ...) Nadie descalificaba a Van Gogh por haberse cortado una oreja, ni a Hemingway por llenarse la cabeza de perdigones.  A los hombres ningún defecto los bajaba del pedestal, a las mujeres hacía rodar al sótano"

El país de las mujeres. Gioconda Belli.

Yo sigo creyendo..

...Mucha gente pequeña,

En muchos lugares pequeños

Harán cosas pequeñas

Que transformarán al mundo...

Azken boladan eztabaida arraro batzuetan murgildurik izan naiz; hasieran gehiago asaldatzen nintzen; orain, ordea, ihes egiten diet hika-mika ganorabako haiei. Munduak bizi duen desoreka tipologikoa izakion erantzukizuna dela aitortu didate behin eta berriz. Tira, ez nator oso bat iritziarekin baina itsasontziaren norabidea gutxi batzuk erabakitzen dutenez, esaldiaren hizki bat edo beste egiazko izan liteke.

Orduan eskuin hatsa darien personajeen estrategiarekin ohartu naiz: "izakiaren funtsa, naturaren muina, lapurra izatea da. Botereak usteltzen du...ezin dugu berdintasunean oinarrituriko gizartea elikatu, pribilegioak maite ditugulako; alboko laguna nekez laguntzeko kapazak gara, oso geure baitan bildurik bizi gara eta.."  halako hamaika sasigezur gehiago, jarraian, bata bestearen atzetik, ozpinezko lehergailuak bailiran.

Badakizue? nik ez dut halakorik uste...nik ez dut uste mundua konponbiderik gabeko zuloan sarturik dagoenik..ez...baldin eta mundua, gure etxe txikia ere bada...Nik  elkartasunean sinisten dut,  adiskideak laguntzeko senan sinisten dut Gogoan sinisten dut, amets egiteko gaitasunean...Gauzak hobetu ahal direla uste dut, gero eta argiago daukat..Arazo nagusia nor bere buruan sinistea delakoan nago. Zeurorrek sinistu ezean, zer demontre aldatuko duzu, zer berriztu. Zer sortu?

Zorionez, adiskide ameslariak ditut. Gizon eta emakume azkarrak, biziak...eta gure ideiak, proiektuak eta asmoak pertsona duinagoak egiten gaituzte. Gauzak aldatzeko ekinbidea ematen diogu elkarri.

EGUNKARIAK ETA BARAZKIETAKO POLTSAK

El destino se asoma caprichoso y decide donde debemos poner nuestra pata de palo.  La tele nos regala peliculas de miedo, rozando lo gore, pero resulta que son imágenes reales, convertidas en falsa ficción.

Los periodicos son albumes de fotos en blanco y negro. Fotografías de filas de horas de espera, de caras y colores sin antifaz, de "el sueño de un continente" que no guarda premio.

Después el periodico se convierte en objeto práctico, algo así como en bolsa para guardar la verdura: un tomate, unas zanahorias..

Y en un capitulo nuevo te ves tú, en la mísma fila, compartiendo horas, lejos de matices y mandos a distancia..

Tú, con tu pasaporte, esperando lo mismo que todas.

Ez dakigu zein indar kapritxosok munduaren parte batera edo bestera ekarri gintuen; sortu ordukoxe, ez genekien koordenada geografikoa hain garrantzitsua izango zenik.

Eta bidaietako batean, ipurtzulo arrotzean geratzea erabaki dugu, geure buruaren jabe garela sinisturik. Telebista pizten dugu tarteka; irudiak errepikatu egiten dira beldurrezko filmeak bailiran.

Europa amets duten ezezagunez jantziriko iladak ageri dira teleberrietan, kontinente hartan altxorra topatuko dutelakoan. Fikzioaren errealitatea ( ez fikziozkoa) iruditu zait, baina, funtsean, errealitatea ere.

Egunkariak egunkari direnean pirata gehiago agertzen dira argazki zuri-beltzetan. Gainbegiratua eman eta egunkaria barazkiak gordetzeko poltsa bilakatu da, itsasoan zein "Extranjeria"ko iladetan itotzen diren bizilagunengandik urrun. Gupidagabe.

Paperen prezioa etorri zait burura: egunkariarenak apenas du baliorik, eta antzeko paperez eginik dauden pasaporteenak aldiz, urrezko grabatua duela ematen du.

Telebistan inoiz ikusi ditudan ezezagun koloretsuez inguraturik nago,ilada bera konpartitzen ari naiz.

Baimenen erreinuan nabil igerian, baldar, egunkarietako piraten modura.

Munduak dituen hizkuntza askorekin batu nau atzerritar izateak. Hemen argazki zuri-beltzaren iladan agertzen den etorkin ez-deusa naiz, nire errealitatea da, fikziorik gabekoa.

USAINAK eta Roque Dalton

 Santiagok usaina ostu didan sentsazioa dut; kalera irten eta zaporerik gabeko aireak inguratu banindu lez sentitzen naiz. Belar, lurrin eta gorputz usain bila nenbilela Roque Daltonekin egin dut topo.

Huelo a color de luto en esos días

Que las flores enferman por su precio

Cuando se muere a secas el que es pobre

Confiando en que ya pronto lloverá

...

Huelo a un animal que sólo yo conozco

Desfallecido sobre el terciopelo

Huelo a dibujo de niño fatal

A eternidad que nadie buscaría.

Roque Dalton Salvadorren jaio zen 1935ean. Txilen, Mexikon eta El Salvadorren hainbat ikasketa burutu zituen eta poesia sari ugari jaso zituen. Ideologiaz komunista,  politikan eta literaturan erabat murgildurik eman zituen haren bizitzaren urte gehienak. 1975ean erail zuten.

Orain urte batzuk deskubritu nuen idazlea da, lagun berezi baten bitartez. Txilen topo egin dut harekin ostera ere, Roquerekin esan nahi dut.

Nik usain berriak bahitu ditut, eta iraganeko batzuk gogoratu, aspaldiko partez.

Berdeak, gardenak. Grisak.

Jazmin usaina eta irribarre atsegina 

Ahotik ihesi.

Menda usaina atertu duenean

Lurraren usaina, hain neurea.

Mandarina usaina bazkalostean,

Esku artean jostari.

Izerdi usaina gizonaren begiradan

Metroan jesarririk, infernutik bueltan.

Sexu usaina ohe bazterrean

Gosaririk gabeko logela hutsik.

Odolezko usainak kolorerik gabeko aurpegietan

Antioju arrakalatuak eta AK-47 besoan,

Heriotzaren usaina du odolak.

Neskatoa, andrea: emakumea

Marrubi usaina, goxoa, mikatza: gorria.

Jaioberriaren gorputzak lilia iduri

Beldurrak ere badu usaina

Eta tristurak: garratza.

Eguzkiak mermelada freskoaren usaina du.

Neure usainaren bila nabil ni, 

Baina baten batek lapurtu dit;

Akaso neure moduko banpiroa izan da.

Así es, a pesar de que Santiago me robe olores, ya me encargo de rescatar nuevos, y recrear los olfateados..