miércoles, 22 de agosto de 2012

SOY...


Euskarak " gu" , "gara" eta "gureak"  atsegin ditu, beti izan gara konpartitzekoak, nire etxea beti izan da gure etxea, gure ama... gurea dena, zurea ere izan da.

Ez ohi gara filme eta laburmetraietako protagonistak, ez gara ospetsuak, ez gara handiak. Akaso bi herrialdetan banaturiko herrialde ttipi hura hargatik da berezia, bakarra, xamurra. Akaso bizirauteko erreakzioak bultzaturik izan gara hain gureak, ez berekoi edo bakarti, anaia-arreba eta adiskide baizik.




Que primera persona mas bien utilizada os vais a encontrar, nada sutil ella.
Protagonista. 
Eres todo lo que llevas detrás, soy  lengua y tierra, un  pequeño ( o grande ) mapa donde me retrato y te dibujas. Donde tu lloras, yo lucho y viceversa. Es una paradoja que cuenta grandes verdades aunque solo seamos el humo de un cigarrillo mal apagado que se niega a morir ahogado.

Soy un verbo en presente sin precio.





Soy,
Soy lo que dejaron,
soy toda la sobra de lo que se robaron.
Un pueblo escondido en la cima,
mi piel es de cuero por eso aguanta cualquier clima.
Soy una fábrica de humo,
mano de obra campesina para tu consumo
Frente de frio en el medio del verano,
el amor en los tiempos del cólera, mi hermano.
El sol que nace y el día que muere,
con los mejores atardeceres.
Soy el desarrollo en carne viva,
un discurso político sin saliva.
Las caras más bonitas que he conocido,
soy la fotografía de un desaparecido.
Soy la sangre dentro de tus venas,
soy un pedazo de tierra que vale la pena.
soy una canasta con frijoles ,
soy Maradona contra Inglaterra anotándote dos goles.
Soy lo que sostiene mi bandera,
la espina dorsal del planeta es mi cordillera.
Soy lo que me enseño mi padre,
el que no quiere a su patria no quiere a su madre.
Soy América latina,
un pueblo sin piernas pero que camina.

Tú no puedes comprar al viento.
Tú no puedes comprar al sol.
Tú no puedes comprar la lluvia.
Tú no puedes comprar el calor.
Tú no puedes comprar las nubes.
Tú no puedes comprar los colores.
Tú no puedes comprar mi alegría.
Tú no puedes comprar mis dolores.

Tengo los lagos, tengo los ríos.
Tengo mis dientes pa` cuando me sonrío.
La nieve que maquilla mis montañas.
Tengo el sol que me seca y la lluvia que me baña.
Un desierto embriagado con bellos de un trago de pulque.
Para cantar con los coyotes, todo lo que necesito.
Tengo mis pulmones respirando azul clarito.
La altura que sofoca.
Soy las muelas de mi boca mascando coca.
El otoño con sus hojas desmalladas.
Los versos escritos bajo la noche estrellada.
Una viña repleta de uvas.
Un cañaveral bajo el sol en cuba.
Soy el mar Caribe que vigila las casitas,
Haciendo rituales de agua bendita.
El viento que peina mi cabello.
Soy todos los santos que cuelgan de mi cuello.
El jugo de mi lucha no es artificial,
Porque el abono de mi tierra es natural.

Tú no puedes comprar al viento.
Tú no puedes comprar al sol.
Tú no puedes comprar la lluvia.
Tú no puedes comprar el calor.
Tú no puedes comprar las nubes.
Tú no puedes comprar los colores.
Tú no puedes comprar mi alegría.
Tú no puedes comprar mis dolores.

Você não pode comprar o vento
Você não pode comprar o sol
Você não pode comprar chuva
Você não pode comprar o calor
Você não pode comprar as nuvens
Você não pode comprar as cores
Você não pode comprar minha felicidade
Você não pode comprar minha tristeza

Tú no puedes comprar al sol.
Tú no puedes comprar la lluvia.
(Vamos dibujando el camino,
vamos caminando)
No puedes comprar mi vida.
MI TIERRA NO SE VENDE.

Trabajo en bruto pero con orgullo,
Aquí se comparte, lo mío es tuyo.
Este pueblo no se ahoga con marullos,
Y si se derrumba yo lo reconstruyo.
Tampoco pestañeo cuando te miro,
Para q te acuerdes de mi apellido.
La operación cóndor invadiendo mi nido,
¡Perdono pero nunca olvido!

(Vamos caminando)
Aquí se respira lucha.
(Vamos caminando)
Yo canto porque se escucha.

Aquí estamos de pie
¡Que viva Latinoamérica!



Sirva de lección la letra de una canción de CALLE 13... para quien lo necesite..




sábado, 18 de agosto de 2012

Min Bizia





Josu Uribetxebarria eta euskal preso politikoei.

Hay muchas clases de enfermedades..muchas bacterias y virus entre asientos de tren  y servilletas de papel. También en frente nuestro, abajo y más arriba.
Hay enfermos que mandan con sus mentes enfermas.
La medicina nos da un diagnostico y su pastilla: para un catarro vitamina; para dolores de cabeza aspirina.
Muchos no saben sanar el alma cuando ésta enferma y a día de hoy no ha  antídotos para la maldad.
Lo peor es que sufren pobres el veneno de los ricos y mueren buenos en malas manos .

Urratu dute duintasuna. Beste behin ere. Heriotz-zigor modernoa. Esperimentu berriak direla dirudi, gure pazientzia noraino iritsiko den ari dira ikertzen jerarkiarik ankerrenean. Bihotz zati handia lapurtu digute eta gorroto-odolo darigu.
Historiak jipoituak izan gara hainbat mendetan eta historia osteak ere bere horretan dihardu, epaimahairik gabe. Kondenatik aske.
Esku pozointsuek maneiatzen dute gure bitzaren giltza, haiek erabakitzen dute noiz-nola-non..jaio, hil eta bizi.

Eta egunak aurrea doaz ohi baino motelago, segunduak ere gose greban baleude lez. Aurrera doan minutu bakoitza, ordea, galduz goazen 60 segundu ere badira.
Gero eta biluztuago gaude, larru gorritan kasik.
Etsaiengandik ( bai, bai, ez dira bizilagun edo adiskide, pertsona maltzurrak baizik) jasotzen ditugun berba kolpeek geure azala urratzen dute, sekula sendatuko ez den orbana sortzeraino.

Eta eskubide eta elkartasunaz ari dira txanpon gaixoen truke...baina lehen-lehenik hitzon esanahia ikasi beharko lukete paper zati ez deusak eskatzen hasi aurretik. Ignorantzia eta zitalkeriaren pilulak dira, min bizia.

Muxu bat, Josu.

domingo, 12 de agosto de 2012

Insipiración. Datorrenean...bonbon!


Inspirazioa datorrenean ez utzi ihes egiten. Edonola etor daiteke, edozein unetan, edozein lekutan.
Egon prest: boligrafoa poltsikoan, motxilan edo zorroan.
Egon prest: paper puxka, dela telefono zenbaki hura idatzi zenuenekoa, dela gutunazal baten bazterra.
Inspirazioak kolore anitza du, edo bakarra.
Agertu eta desagertu egiten da, ez da deus ere...izaten den arte.


Necesito poca luz y buena música,
Un cigarrillo aliñado.

Necesito un bolígrafo o lápiz, no soy escrupulosa. No me gusta el rojo para escribir, eso sí.

Necesito un trozo de papel, servilleta,
La primera página en blanco de un libro.

Necesito 20 minutos
En cualquier lugar:
Puede ser en el metro, rodeada de gente que sobramos;
A veces no tengo espacio para sacar la libreta y escribir con letra fina
A veces el autobús se mueve demasiado como para coser los hilos de letras.

A cualquier hora:
Puede ser durante la mañana con un ojo abierto y el otro entre sueños;
                                                               Con faltas de ortografía y sin gafas.
A veces  me despierto a las 6 con sudor frio y hablando sola
Intento entenderme para poder escribirte
A las 17:00, a las 19.00 a las 24.00. Tengo veinticuatro horas de posibilidades, más las que yo me invento.

Y entonces me viene, me sube por la tripa y ronronea entre mis ideas
Se retoza en lo que puede ser y tantea  mis palabras sin brújula.
Juega entre mis manos, yo nerviosa.
Me vienes como una lluvia de alegría, dolorosa,
Tu solita, única.
Te haces texto, poema o carta.