domingo, 28 de octubre de 2012

Que qué me irrita?

...Me pregunto ( tantas cosas...) 
Que nos venden un catolicismo lleno de valores humanos y portan la bandera de la paz con letras rotas por la insensatez y moralina. Que hay que ser buena cristiana, aunque me pida ser puta y libre.

Me pregunto donde están escondidas las devotas y los santos. No conozco a ninguno pero se dicen miles.
Lo que me genera alergia es la falta de perspectiva, algo tan simple...con la que bailan muchos de los creyentes que caminan elevados en otra dimensión, bien lejitos de la realidad.
La miopía degenerativa me perturba y me cago en los discursos caducos  y obsoletos que dibujan justicia y derechos humanos cuando de camino a clase en una universidad -Católica- ( repito, no estoy de intercambio, soy profesora, si..), me encuentro con esta joya traducida a propaganda pero desgraciadamente, espejo de una sociedad que dista mucho de estar sanita...total, que me encuentro con este cartel publicitario en medio del campus, con todo su derecho a estar ahí oye, digno de ser quemado en la hoguera igual que siglos atrás arrasaban a hombres, mujeres y niños en nombre de la fe.
Amen.

martes, 23 de octubre de 2012

Baobab


Baobab eta zuhaitzak entzuten zituen gizona.
Sobre arboles que hablan.

Baobab zuhaitza Afrikako zuhaitz ederrenetakoa omen zen. Bada, kondaira batek dio denek miresten zituztela zuhaitz eder haien loreak, hostoak eta itxura bera. Hainbestekoa zen haren harrokeria, ezen jainkoek hura zigortu baitzuten eta buruz bera jarri, sustraiak agerian. 

El Baobab debía ser uno de los arboles mas hermosos de África ..pero su hermosura y vanidad le jugaron una mala pasada; de tan bello que se veía, el árbol  fue castigado cabeza abajo, con las raices boca arriba, para su cura de ego.


Se dice que si una persona bebe agua en las que se han mojado semillas del  Baobab será protegido del ataque de los cocodrilos. Pero, si arrancase una flor de tan soberbio árbol, morirá devorado por un león.

Los nativos creen que es el árbol de la vida y la leyenda cuenta que nadie  puede quedarse dormido debajo del árbol del Baobab porque los dioses se los llevarán al cielo.


También cuentan que en Argentina hay un señor que escucha los arboles; abraza a los arboles y detrás del viento y un tronco envejecido, allá  en medio del desierto, cantan miles de lenguas; cuentan que la tierra conecta las lenguas  entre si y que solo hay que querer escucharlas, que seguro reconoces la tuya y muchas mas. 
Cuentan que te acercas a esa Babilonia y te quedas en paz, sin miedo a no comprender, comprendiéndolo todo.


Argentinako Lullachayoc herrian bazen zuhaitzak entzuten zituen gizona. Zuhaitza magikoa zen eta ordu batzuk ibili behar ziren oinez, haraino iristeko. Basamortua igaro eta ezerezaren erdian, lautada idortua besterik ikusten ez zen lurrazal zati galdu hartan zuhaitz bakarti bat zeutzan, zahar eta sendoa. Zuhaitzaren gorpuzkerak hura besarkatzeko gogoa pizten zuen; ariketa sendagarria egin eta zuhaitzaren arimak xuxurla batzuk kantatzen zituen. Xuxurla haiek haize apeten itxura zuten hasieran, hizkuntza bakoak, umezurtzak. Arnasa sakon harturik zuhaitza bigarrenez besarkatu eta orduantxe hasiko zen ahots dantza: denetariko doinuak, denetariko hizkuntzetan irteten ziren zuhaitzaren sustraietatik gora, enbor zimurtutik at, adarretatik kiribildurik. 
Zuhaitzak entzuten zituen gizonak azalduko du lur zatiak elkarri konektaturik gauzkala munduaren bazter batean egon, zein bestean. Lurrak halako hizkuntza tutu imaginarioa duela bere baitan hizkuntza guztiak besarkatzeko. Baina guk, hizkuntzetako hiztunok, nekez antzeman ditzakegu hizkuntzetako asko, nekez jagon eta maita, geurea propio zaintzen ez dakigun artean. Halaxe zioen zuhaitzak entzuten zituen gizonak.


miércoles, 3 de octubre de 2012

DESAFECTOS




Eta halako batean askatasunaren giltza eskuartetik kentzen dizute..
Halako batean eskolak gartzelak bilakatzen dira eta mendialdea hesiez inguratzen dute.
Etxea ez-leku, hizkuntza delitu eta zu zeu, airearen gatibu burdinezko giltzarrapoetan galdurik.
Eguzkirik gabeko goizak, janari bako plater ustelduak;
Errealitatea hezur-haragizko amets gaiztoa
Torturak laztan berriak.
Seme-alabak diktaduraren umezurtzak dira:
Guraso berriak opariaren zain daude, ttipien odol zikina garbitu nahian, nonbait.
Heriotz afektiboa dator ondoren, galtzailearen domina;
Kontsolaezina..
                               Baina bizia ere, irmoa bai bederen, duintasuna galtzen den azken hatsa baita.
Orban mingarri hura betikotzen dute gobernuek,
Zeren eta demokraziaren izenean.
Ankerkeria gidari nagusi:
 Kolpez zizelkaturiko errepide publikoek mendate eta herrixkak zeharkatzen dituzte aro amnesikoan.
Klasean Espainiako historiaren zertzelada ez lotsatiak,
Fikziozko istorioak bailiran.
Gure etxeko suan protagonistek esnea berotzen digute
Aita, ama, aitona amona…izenez ezagunago ditugu.
Haiek gure historia dira, gure iragana, oraina eta geroa.
Memorizidioaren ikasgaia bikain gainditu dute gure liburuek
Baina harriek zutik diraute oroimenaren arrakalak lore eta muxuez margotzeko.

Hitzak, argazkiak, kantuak eta aitorpenak ahanzturaren aurkako sendagaiak dira.



Y un poco de desmemoria, para no olvidar...

DESMEMORIA  

El miedo seca la boca, moja las manos y mutila. 
El miedo de saber nos condena a la ignorancia; el miedo de hacer nos reduce a la impotencia. La dictadura militar, miedo de escuchar, miedo de decir, nos convirtió en sordomudos. 
Ahora la democracia, que tiene miedo de recordar, nos enferma de amnesia; pero no se necesita ser Sigmud Freud para saber que no hay alfombra que pueda ocultar la basura de la memoria.
Eduardo Galeano.