viernes, 1 de agosto de 2014

Palestina hire mina





Ezin zaitut ikusi, ez gehiago.
Zure hildakoek itolarria eragiten didate, zure begiradak neurea mindu.
Lotsak musugorritzen nau eta ezintasunak haserrarazi.
Zure hondamendia haien etorkizuna.
Sagar usteldua zara urtero loratzen den fruitu arbola idortuaren sahietsean.
Ez dut argazki gehiagorik nahi, heriotzaren zurrunbilora naramate. Gezurrez jantzitako albisteei astindua emango nieke berbek fusiletako balak ordezkatu eta gorrotoaren hauts anpuluak aireratzeko.
Bizitzeko eskubidea batzuen apeta da orduan;
Bigarren eta hirugarren mailako gizon-emakumeak egon badira munduan, baita kontzeptualizazio horretara iritsi ez, eta hezur-haragizko animaliak izatera ailegatzen ez diren personak ere: gizon, emakume, haur. Deus ez, batzuentzat.

Deshumanizazioak beldurtzen nau,
Heriotza gure bidaide berria, bidaia txartelik ordaindu bakoa.
Zurekin egiten du lo, zurekin bazkalu.
Mahainguruan eztabaida odoltsuetan endredatzen gara. Aurrea harturik nauka, biolentziak edonon bizi gaitu eta.
Komunikabideen uhina irauliko nuke zure ahotsa entzutearren.
Te kikara epela konpartituko nuke zurekin, bakearen ixiltasunean, harri koxkorrak behatz artean bihurrika, amets gaizto hartatik esnatu berri.


No quiero ver nada más. Tus muertos me ahogan, tu mirada me duele. Me enoja la impotencia, qué vergüenza, injusticia. El derecho a vivir es un privilegio; fuera habitan las no-personas. Sinonimo clave de la deshumanización. Pelea complicada, la violencia me habita y sudo rabia.
 Que la radio me llevara tu voz, me diera testimonio. Esa taza de té en el juego de silencios,  piedras revoloteando entre mis manos.
Despierto de la pesadilla.




  MI CIUDAD ESTA TRISTE.
                                                                                  El día en que conocimos la muerte y la traición,
se hizo atrás la marea,
las ventanas del cielo se cerraron,
y la ciudad contuvo sus alientos.
El día del repliegue de las olas; el día
en que la pasión abominable se destapara el rostro,
se redujo a cenizas la esperanza,
y mi triste ciudad se asfixió
al tragarse la pena.
Sin ecos y sin rastros,
los niños, las canciones, se perdieron.
Desnuda, con los pies ensangrentados,
la tristeza se arrastra en mi ciudad;
el silencio domina mi ciudad
                un silencio plantado como monte,
                           oscuro como noche;
                  un terrible silencio, que transporta
         el peso de la muerte y la derrota.
                      ¡Ay, mi triste ciudad enmudecida!
           ¿Pueden así quemarse los frutos y las mieses,
                          en tiempo de cosecha?
                   ¡Doloroso final del recorrido!
  
                        FADWA TUQAN poeta palestinarra
                                      
           
                                                                                       




                                             

                                                                                                                                                            
                                                                                                
                                                                                           
                                                                                                

No hay comentarios:

Publicar un comentario