domingo, 29 de enero de 2012

Por los fiordos de la Patagonia (I)

Itsasontzia Puerto Montetik abiatu da eta hiru egun eman ditu paseoan. Barkua ikaragarria da, filmetakoa bezalakoa. Bistak ezin ederragoak dira edozein lekutatik begiratuta ere. Lehenbiziko menditzar elurtuak ikusi ditut, haietako batzuk, sumendiak.
Gaua etorri da baina urrutian argia ikus zitekeen. Itsasotik ateratzen zela zirudien. Parean, izarren dantza, guretzako ezezaguna, guk ipar hemisferioko zerua ikusgai izan ohi dugu eta.
Pelikula bitxian murgildurik nago, urtaro guztiak jantzirik daramatzat. Eguzkiak ez du bakerik ematen, ozono geruzak daukan zuloaren azpian naiz; berdin dio kremarik potenteenaz bainatzea, izpiek azala kixkali egiten dute. Bakerik ez.
Pelikulak 24 orduko iraupena dauka, aski da leihotik begiratzea mundua amaitzen den muturretik gertu gaudela sinisteko. Mapak argazkia irudikatzen laguntzen du, eta haren kartografiak oiloipurdia jarri: glaziarrak eta Patagoniako fiordoak nonahi, apurturik. Haize bolada batek txikitu dituela dirudi, hain ageri dira hautsirik...

Se avanza sin caminar
Por aguas bien frias
Hay pedacitos de montañas heladas e islas inhospitas.
Los fiordos estan por llegar..
                                              Llegaron, no; llegamos.  Imponentes. Dolorosos. Fiordos y glaciares con nombre y apellido,
Sino real, inventado.
Del mapa adivinas pistas y tú viajas al sur austral con Coloane, 
Al confín de la tierra, cerca de donde todo se acaba.
Hay un trozo de mundo inhabitado
Ruge su mar y amenazan su vientos para mantenernos alejadas de él.
Lugares que una vez fueron poblados por hombres y mujeres con piel de cuero.
Lugar donde nunca llega el sol del ecuador y el frio abraza altas temperaturas.
Lugar de paso, herencia desheredada;
                                                           Tesoro de la Patagonia, solo de ella.
Hay almas que consiguen robar la esencia del final del viaje a ninguna parte, 
Para regresar al calor de la primavera después.
Ella continua más que viva. Y sola.
Esa es su magia
Y nuestra droga: querer llegarla, observarla.
Y ser algo más sabias.

No hay comentarios:

Publicar un comentario