HItzak ondo kateaturik, armarik biziena ere izan ahal dira, iraultza idatzia.
Bertan esaten uzten ez digutena oihukatu ahal dugu, hitzez hil arerioa, maite ez gaituena. Gorrotoa diguna. Edo besterik gabe, herriminari idaztea ariketa zirraragarria ere bada:
Nekez uzten du bere sorterria
sustriak han dituenak.
Nekez uzten du bere lurra zuhaitzak
ez bada abaildu eta oholetan.
Ez du niniak begia uzten
ez bada erroi edo arrubioen mokoetan.
Nekez uzten du gezalak itsasoa
ez hare harriak basamortua.
Ez du liliak udaberria uzten
ez elurrak zuritasuna.
Bere sorterria nekez uzten du
sustraiak han dituenak.
Joseba Sarrionaindia. Sustraiak han dituenak
Baina ez dezagun erabili iraultza bere zentzurik politikoenean, soilik. Erabil dezagun zentzu transgresoreago batean ere, eguneroko borrokei aurre egiteko tresna lez, arma ttipia. Baina funtsean, arma. Poesia iraultzailea ere bada gure baloreak berresten dituena, izan agerikoak ala sakongo josirik daudenak...
Kosmoa gure alde ez dugunean, orduan azaltzen zaizkigu hitz aproposak Kalasnikov izeneko tintan idatzirik, mundura jaurtitzeko.
Y dios me hizo mujer,
de pelo largo,
ojos,
nariz y boca de mujer.
Con curvas
y pliegues
y suaves hondonadas
y me cavó por dentro,
me hizo taller de seres humanos.
Tejió delicadamente mis nervios
y balanceó con cuidado
el número de mis hormonas.
Compuso mi sangre
y me inyectó con ella
para que irrigara
todo mi cuerpo;
nacieron así las ideas,
los sueños,
el instinto.
Todo lo que creó suavemente
a martillazos de soplidos
y taladrazos de amor,
las mil y una cosas que me hacen mujer todos los días
por las que me levanto orgullosa
todas las mañanas
y bendigo mi sexo.
Gioconda Belli, El ojo de la mujer. Poesía reunida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario