Sobre cazos, caceroladas y solidaridad.

Herria kontrolpean dagoenean eta baldintza demokratikoak mugaturik ageri direnean, askotarikoak dira erantzunak. Kazoak eta zarata protagonistak izan dira oraingoan. Martxen erritmoa piztu egin da. Ikasleak ez daude nekaturik, ez daude bakarrik. Zarata berez entzuna izateko egiten den maniobra da, instintiboa kasik. Berbak nahikoa ez direnean, orduetako bilerek ezer onik ematen ez dutenean, hura dugu irtenbideetako bat: zarata. Iluntzeko bederatzietan kalean egon zein etxearen epelean, zarata egitera irten gara denok. 

Gainera, ematen du oihartzunak itsasoa zeharkatu duela eta Europako hainbat herrialdetara ere iritsi dela. Hala, Suedian eta Londonen kasurako,  elkartasun oihuak lagunen zamatik irten dira Txileraino.

Zein garrantzitsua den elkartasuna..herrien arteko samurtasuna dela esan dugu sarri, eta halaxe da..ondokoarengandik jasotzen duzun edozein eupada, edozein kuku, dela oihu, dela mezu dela musu....haiek guztiek zilegitasuna ematen diote borrokari. Aldarrikapenen haria ehunduz doa Txiletik mundura.  Loaldi luzea atzean geratu da, ikasleak aurrera egiteko prest daude. Eta gu, haiekin batera. Edonora.

Es una maniobra casi institiva...hacer ruido...cuando...cuando nadie te escucha..Explicas lo que necesitas, lo que te pasa, lo que sientes..todo ello es licito. Pero no te escuchan. Entonces..haces ruido. Ya sean gritos que salen desde lo mas dentro, ya sean gritos en forma de cazuelas desde la ventana de casa.

Y entonces te escuchan desde la otra punta del mundo, desde el otro lado del oceano. Y vemos entonces que no estamos solas. Y esa ternura con nombre de solidaridad resulta ser un empujon cariñoso para seguir creyendo en lo que nos hace salir a la calle cada jueves, para seguir parando clases y ocupando universidades. Basicamente, para crear un mundo en el que creemos.