sábado, 3 de diciembre de 2011

Todo. Y mas


Un desesperado intento de no ser olvidada es lo que me he encontrado.. Un ejercicio solidario, el ofrecer un trozo de memoria, un rostro...un abrazo, ai, que rico.. Ofrecer un cuchillo para seguir luchando, un trozo de tierra para pertenecer a algun lugar..

Ama, herria, hildakoak eta etorkizuna. Bihar eta atzo.  Hitzak, hesiak eta haziak. Lurra, ametsak eta opariak. Munduan hor nonbait egotea beharrezkoa dugunontzat...


TE OFREZCO

Te ofrezco en este canto
Un ayer que no vuelve,
Una patria sin fronteras,
Una vida, historia libre,
Una obra hecha tierra.

...
Te ofrezco rostros de silencio y asombro
De un ayer añorado
De  limpios caudales
Donde no urgían las armas que estallan,
Donde no había derrotas en medio de arsenales,
Ni tormentas fabricadas
Que dejaron nuestra sangre rociada.
...

Te ofrezco el abrazo de una madre
Vestida de negro
Que descalza, entre peñas, raíces y tierra,
Buscaba su alimento
Sin relojes que controlasen su tiempo.

Te ofrezco la tierra pura que hablaba
Mientras el sol la observaba
Quieto, triste, silente,
Al tiempo que manos cortaban,
Mujeres deshonraban
Y corazones gritaban a mi tierra ensangrentada.

Te ofrezco esta herida hecha un canto
De un ayer que no vuelve, 
Del clamor de mis voces internas, 
De una memoria ignorada
Con arrogante indiferencia.

Cecilia Nahuelquín Nahuelquín

No hay comentarios:

Publicar un comentario