Nire oin ttipiak ( eta itsusiek, kar kar!!!) Pazifikoaren uretan busti nituen udazkena sartzekotan zela..... Ez dago irakurketa metaforikorik, neure oinak 36 zenbakiaren baliokideak dira....urak argi utzi zidan noren eremuan nintzen, nor zen nagusi inguru hartan..segundu gutxi batzuk iraun nituen.....Pazifikoan nintzen, baina (h)ura hotza!
Nerudaren pasadizo bat ekarri nahi izan dut ur izoztuari erreferentzia egiteko:
El Oceano Pacifico se salía del mapa. No había dónde ponerlo. Era tan grande, desordenado y azul que no cabía en ninguna parte.
Hargatik neure leiho ondoan utzi zuten.
Los humanistas se preocuparon de los pequeños hombres que devoró en sus años:
No cuentan.
...
Ni la embarcación de los descubridores que rodó con sus hambrientos, frágil como cuna desmantelada en el abismo.
Ez.
Itsasgizona Pazifikoan desegiten da gatz eskukada bailitzan. Urak ez daki deus horren gainean.
El Pacífico es un mar-hombrón, Latxu. Potente, sabroso, de esos que si te descuidas te rasmilla, te revuelca, te deja casi sin respitación y hasta puede ahogarte si te descuidas pero...¡no conozco mar más "mar" que ese viejo del sur!
ResponderEliminarFui feliz peleando con él den en mi juventud...
Muxux
Que lindo...nik ere aitortu behar dizut harritu nauela...itsaso bortitza, bizia...hotza! baina horrek ere bere leienda elikatzen du, antartikotik gora egiten dute urek, Humboldt ur korronteak gidaturik..zenbat ipuin eder dagoen lur urrun haien inguruan..
ResponderEliminarMuxu handi bat, Begoña.
Eta argazkia, izugarri polita da...zure oinak ur hotzetan jolasten, zoragarriak.
ResponderEliminar