Lolita Bosch eta Mexiko: herrialdeak ehuntzen dituen hari fina. Eta... magia.

Aunque si es mago sí. Si es mago sube al avioń de Lufthansa, se sienta a mi lado, baja la mesita auxiliar del respaldo del asiento de enfrente y saca un juego de cartas trucadas, una anillas falsas, un cubilete, seis dados y algunos pañuelos Perdón, me dice, no quería hacer tanto ruido. 

Es que estoy enseñandole a creer a mi hijo.

Lolita Bosch ezagutu berri dut. Sorpresa polita hartu dut. Txileko Santiagon izan da hitzaldi batean; hasieran bere liburuaz mintzatzen hasi da, irakurketa laburra egin du. Hemen liburu pasadizoak irakurtzeko ohitura dago. Irakurketan gozatu dut, eta erabat murgildu bere kontakizunean. Ondoren, bestelako doinua hartu du hitzaldiak. Kataluniarra da jaiotzez ( eta nazionalitate ez-ofizialez), mexikarra da ordea, bihotzez. Urte asko eman du herrialde korapilotsuan eta bertan Mexikok dituen hainbat aurpegi ezagutu du: narkoaren eragina gizartean, biziki larritzen duen gaia da. Ez da bakarra baina!

Eta orduan ekin dio bere blogaz hitz egiteari, bere liburuak eta sariak bazter utzirik. Nuestra aparente rendicion izeneko bloga kasik nahi gabe sorturiko espazioa da, handituz joan dena, harik eta mexikarren ( eta mexikar ez direnen) erreferente bilakatu den arte.   Mexikon egunero hiltzen den ehunka lagunen ahotsa bilakatu da bloga eta hildakoen berri ematen da bertan. Gertaerak zinez subrealistak dira, hain zentzurik gabekoak...

Baina urdailak buelta eman dit Feminicidio atalera iritsi naizenean: hildako emakumeen zerrenda luzea, luzeegia. Parean testigantzak, haiei zuzenduriko olerkiak...irakurgai. Horratx haietako bat, itzulpenik gabe. Gordinik:

Aterrada. 
Mi cuerpo aterrado, 

Ya no sé donde termino yo 

Y  donde comienza el desierto. 
El polvo me llena de temor los labios 

No siento mis manos 

Pero tengo tatuadas las suyas. 
Estoy sola, escuchando el vacío, 

 Como este pensamiento floto, 

Diluida en el aire que huele a olvido. 
Me rodea el dolor, la nada

   Mi rostro pintado de sombras 

Mis senos manchados de frió. 
Mis piernas morenas de sol, 

Mis ojos llenos de noche, 

De angustia, de olvido. 
Aún sigo aquí, 

Aterrada, 

Desierta de piel y de vida… 

Perdida en la nada. 

Atoctli.

Bihotzean ziztada jaso ostean, amorruz beteriko euri jasa batek blai utzi ostean, hartu arnasa eta emaiozu begiratu bat blogari.

 

http://nuestraaparenterendicion.com/index.php